Carmen ten
oitenta e cinco anos e hoxe tivo que ir á farmacia. Con esa idade sabe algo dos
toques de queda, do medo a estar na rúa, de obedecer ordes… Sabe,
principalmente, o que é ter medo aínda que non o queira expresar. Viuse
obrigada a achegarse ao centro porque está quedando sen os medicamentos que
precisa para os seus padecementos crónicos. Está incómoda. Preocupada. Fálame a
través da ventá do coche, a precaución asumida por ambas permítenos amosar
cariño mutuo. Respecto. Ten que ir camiñando unha distancia longa pero eu non a
podo levar comigo no coche. Dáme pena. Sinto como se a estivera a deixar
tirada. Ela sorrí e mándame continuar facendo un xesto coa bolsa. Rimos as
dúas.
Pero antes
de marchar cóntame que está asustada porque non entende ben que pasa. Di que
escoita moitas cousas que non comprende e que hai que lavar moito as mans.
Tamén me di que ela na casa non pode estar aínda que queira, que se non morre
do coronavirus, morre por hipoglicemia ou de hipertensión. Que debe correr o
risco.
A televisión
asústaa porque fala da fraxilidade dos anciáns, de que é a eles a quen hai que
protexer e que xa van moitos, moitísimos, mortos. Di que xa é maior pero que
morrer non quería: Manda carallo, ter que morrer agora que hai de todo!
Supoño que
Carmen é un caso máis dos moitos que se están a vivir neste país. Non é novo porque a xente maior sofre de abandono ao
igual que as aldeas nas que habitan. É certo que viviron épocas
difíciles e quizais sexa iso o que as asuste máis. Elas víronlle os ollos á
fame, coñeceron a carencia, a necesidade. Adaptáronse a todo canto foi pasando.
Non é novo o recoñecemento que estas mulleres e homes merecen despois dunha
vida de sacrificios constantes. Elas son a verdadeira
identidade dun país fráxil ante o imprevisto, pueril en ocasións,
egoísta e opulento.
Na sociedade
do consumo masivo e tóxico, podemos ver a falta de solidariedade ante a crise
do coronavirus. Hipermercados arrasados fronte a carros da compra cheos ata a
indecencia, ou canto menos, por riba do limiar do que eu teño por tal. Non
pensar no outro —quen é o outro?—, na importancia de compartir os recursos, de
equilibrar os pans e os peixes, de entender que se o outro está ben, un estará
mellor. Non somos capaces de velo. Non queremos. Acumular
para min e para os meus, que non nos falte de nada, cero carencias, cero
molestias, cero frustración…cero de todo a unha sociedade que non pode presumir
de case nada. Tivemos a ocasión de amosar a nosa responsabilidade non
saíndo ás rúas, evitando contactos e contaxios e non fomos quen. Tiveron que
prohibilo. Tiveron que decretalo.
Escoito as
sanitarias da miña contorna. Con moita calma. Estes días fago con elas o que co
peixe. Analizo cada palabra que din coma se dunha espiña se tratara. Encho os
ocos que quedan entre elas. O que non contan pero deixan intuír preocúpame
moito. Elas tamén. Temos sorte de ter xente ao servizo da nosa saúde que ama,
respecta e defende a súa profesión e, por tanto, o seu traballo. Elas sálvannos
cada día. Sálvannos a nós a pesar de nós. Explican mil veces o mesmo. Din que o
cansazo é máis psicolóxico que físico. O traballo didáctico mingua as forzas
sobre todo cando unha parece ir a contracorrente. Tamén mingua a precariedade
na que desenvolven a súa profesión, máis nestes días, onde dormen pouco e fan
moitas gardas. Enfermeiras eventuais, celadoras eventuais…nunha sociedade
eventual onde todo ha de selo.
Agora é o
momento de sumar as nosas forzas para diminuír a pendente da curva, é dicir,
para rebaixar as coordenadas do vértice. Un vértice que se antolla complicado
pero que daremos resolto.
Quero que
remate todo e así poder falar con Carmen sen precaucións, acariñar a súa cara
enrugada e suave. Sorrirlle mentres engruño o nariz. Ver os seus ollos de medo
e cansazo desaparecer. Quero que alguén lle preste a atención que precisa
nestes días para non poñer en risco a súa saúde e quero que os mozos entendan a
importancia de coidar, atender e respectar aos nosos maiores. Desprezar as súas
vidas é recoñecer que non somos merecedores de todo canto estas persoas fixeron
por nós. A idade non determina as ganas de vivir. O que adoitan é resignarse ao
designio pero iso non o fai menos doloroso nin cruel. Non merecen escoitar que a esas idades pouco se perde. Non banalizar o valor das vidas alleas paréceme tamén unha cuestión de saúde pública.
21/03/20 (Nós diario)
- Resume o contido
- Define as palabras subliñadas: pueril, opulento, precariedade, designio e banalizar
- Ideas principais e secundarias
- Interpreta o sentido das tres secuencias resaltadas e explícaas coas túas palabras
- Explica o sentido do título do texto e pono en relación coa tese